“عسلویه نیوز” آقای رئیس جمهور ، اینجا سقف آسمان از بام خانه ها هم کوتاه تر است . سقفی سمی ، بدبو و خاکستری که اگر دراز هم بکشی ، خودش را همچون بختکی سنگین بر سینه ات آوار می کند.

قدرت مظاهری*: سلام آقای رئیس جمهور . می دانم که این روزها – و شاید هم ، همه روزهای سال – سرتان خیلی شلوغ است . می دانم آنقدر سرتان شلوغ است که فرصتی برای فکر کردن به خیلی چیزها را ندارید . ( توی پرانتز بگویم ، من فقط دو بچه دبستانی دارم و از دست سوالاتی که می پرسند و جواب هایی که دنبال می کنند و مشکلاتی که دارند و چیزهایی که می خواهند و چیزهایی که نمی خواهند ، لحظه ای آرام و قرار ندارم . شما که باید هفتاد و اندی میلیون آدم را جواب بدهید ، دیگر جای خود دارید ) با این وجود سعی می کنم خواسته ام را بگویم . اگر دستی آن را به دست تان رساند ، فبهاالمراد . اگر به دست تان هم نرسید ، لااقل عذاب وجدان ِ “نگفتن” ، گریبان ام را نمی گیرد .

بنابراین اگر فرض بر رسیدن نامه به دست تان باشد ، سعی می کنم کوتاه و به اختصار بگویم تا وقت عزیزتان زیاد گرفته نشود . گرچه به دلیل غیر شخصی بودن نوشته ، این حق را به خود می دهم که به وکالت از هزاران نفر ، وقت و نگاه بهتری به آن معطوف شود .

آقای رئیس جمهور ؛ من و آدم های دیگری از این سرزمین ، سال های سال است که در جغرافیایی از آن زندگی می کنیم که انگار سوگند هیچ رئیس جمهوری برای آن قرائت نمی شود . انگار قانون اساسی برای این بخش از سرزمین مان مستثنی شده و همه با زدن چشمکی به همدیگر آگاهانه از کنارش می گذرند . اینجا را می گویم . عسلویه را . شهر بی آسمانی که قریب به پانزده سال است افق بی انتهایش به کمتر از صد متر رسیده و مشعل های همیشه فروزان اش ، دودهای سیاه و سمی خود را بی مهابا به سقف کوتاه آن سرفه می کنند .

کسی انگار دلش برای اینجا نمی سوزد . نه برای اینجا و نه برای اصل پنجاهم قانون اساسی که برای آن سوگند خورده اید . اصلی که حفاظت از محیط زیست را وظیفه همگانی شمرده و آلودگی یا تخریب آن را صراحتا ممنوع می کند . صراحت این اصل تا  به آن حد است که ضمن اشاره به فعالیت های اقتصادی ، آن را به عنوان قوی ترین مصداق توجیهی برای آلودگی ذکر کرده ولی خوشبختانه قانونگذار حتی  از این مصداق وسوسه انگیز نیز نمی گذرد .

آقای رئیس جمهور ، اینجا سقف آسمان از بام خانه ها هم کوتاه تر است . سقفی سمی ، بدبو و خاکستری که اگر دراز هم بکشی ، خودش را همچون بختکی سنگین بر سینه ات آوار می کند . دل ِ مدیران صنایع اینجا بیش از آن که برای آسمان بسوزد ، برای محصولات شان می سوزد . نمی خواهم بگویم قابل سرزنش اند . نیک می دانید و نیک می دانیم که آن سوی آب ها ، کسی دارد تمامی سرمایه مان را به تاراج می برد و ما راهی به غیر از تند دویدن نداریم . اما همین تند دویدن ها هم اصول و قواعدی می خواهد که در صورت بی اعتنایی به آنها ، نه تنها به مقصد نمی رسیم بلکه تمامی جسم و روح مان را نیز به زخمی عمیق مبتلا خواهیم کرد .

آقای دکتر ، شما که حقوق خوانده اید و معروف ترین و محبوب ترین کلام تان در مناظره های انتخاباتی اشاره به این نکته بود که حقوقدان هستید نه سرهنگ ، برای لحظه ای به شهر بی آسمان ما بیایید و ببینید که سرهنگ های انرژی در نبود چشم نظارتی ، با این مُلک چه می کنند ! مجتمع گاز پارس جنوبی همراه با مجتمع های چند گانه پتروشیمی شاید در طول روز با درک حساسیت های اذهان عمومی ، کمی از سطح تولید آلودگی های خود بکاهند اما همین صنایع در بازه تولیدی شب تا صبح شان – که چشمی را بیدار و نگران نمی یابند –  چنان بر پمپاژ سموم شان بر این آسمان کوتاه از همدیگر سبقت می گیرند که گویی برای تولید آلودگی در ماراتنی نفس گیر شرکت کرده اند .

عجیب آن که دستگاه عریض و طویلی به نام اداره بهداشت ، ایمنی و محیط زیست نیز در هر کدام از این صنایع به عنوان ناظر حضور دارند اما نقش نظارتی آنان  با آمارها و بولتن های جعلی شان ، بیشتر به شوی تبلیغاتی شبیه است تا دلسوزی برای زمین و آسمان !

جناب آقای دکتر ؛ یادتان و یادمان هست که در قصه های کودکانه ای که پدران و پدربزرگ ها و مادران و مادربزرگ ها برای مان می گفتند تا به خواب مان فرو برند ، آسمان همیشه آبی بود و رودخانه ها پرآب و درختان ، همیشه سبز و آدم ها ، خوشحال و شادمان . یادتان و یادمان هست که در طول روایت این قصه ها ، آنقدر به آسمان چشم می دوختیم و ستاره ها را می شمردیم و با آنها تصاویر خیالی می ساختیم که هیچ کابوسی به خواب هایمان راه نمی یافت .

آقای رئیس جمهور ، اینک روزگار درازی است که کودکان این جغرافیای بی دفاع ، هنگام نقاشی آسمان ، به مدادرنگی های آبی شان نیاز پیدا نمی کنند . آنها با ستاره ها بیگانه اند و فقط شکل ماه و ستاره را در کتاب هاشان دیده اند . پدران این قطعه از سرزمین نیز دیگر برای کودکان شان قصه های آسمانی نمی گویند . همه ترس آنها این است که کودک شان در میانه قصه ، بهانه دیدن آسمان مهتابی به سرش بزند …

آقای رئیس جمهور عزیز ؛ لطفا چند جلسه از جلسات شبانه کابینه تان را زیر سقف آسمان کوتاه عسلویه برگزار کنید و مطمئن باشید که طی روزها و شب های اقامت تان در اینجا ، هیچ چیزی را از شما نخواهیم خواست . فقط  آسمان مان را به ما پس بدهید . متشکرم
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
* اینجانب به عنوان یکی از کارشناسان حاضر در منطقه ، همراه با دیگر همکاران و دوستانی که دغدغه آلودگی ها رهایشان نمی کند ، بدون هیچ گونه چشمداشتی آمادگی خود را جهت هرگونه مشاوره در زمینه کاهش آلودگی های زیست محیطی به حضرتعالی یا مشاوران تان اعلام می کنیم . بی تردید با مدیریتی صحیح و صرف اندکی هزینه مالی ، می توان علاوه بر پایین آوردن هزینه های جسمی ، روحی و روانی ساکنین این منطقه ، با تجمیع خروجی های مشعل های پالایشگاه ها ، از آنها نیز در جهت سودآوری استفاده نمود . تهدیدی بالفعل که فرصتی بالقوه برای تولید سرمایه ای مضاعف است.منبع:اتحاد جنوب

یک پاسخ به "آقای رئیس جمهور ؛ لطفا آسمان مان را به ما پس بدهید!"

ارسال یک پاسخ