کمتر نقطه ای در ایران را شاید بتوان برشمرد که حجم سرمایه گذاری های صورت گرفته در آن در طول ۱۵ سال اخیر به اندازه عسلویه باشد. کافی است به تصاویر ماهواره ای سواحل خلیج فارس در استان بوشهر در حد فاصل کنگان، بندر طاهری، جم و ریز تا عسلویه در منتهی الیه خاوری استان بوشهر بنگرید تا دریابید که حجم تظاهرات دیداری سرزمین و تغییرات شگرف رخ داده چگونه سیمای سواحل خلیج فارس را به ضرب تزریق ۵۰ میلیارد دلار سرمایه گذاری در عسلویه تغییر داده است؛ روندی که قرار است همچنان ادامه یافته و ۴۳ میلیارد دلار دیگر هم در این منطقه سرمایه گذاری شود.

شگفتا که با این وجود و به رغم چنین حجم انبوهی از سرمایه گذاری ارزی و ریالی در منطقه، استان بوشهر همچنان در شمار پنج استانی در کشور قرار دارد که از بالاترین نرخ بیکاری رنج می برند و شرایط به نحوی است که رشد بیکاری در طول سال گذشته در این استان، تقریباً دوبرابر متوسط کشور بوده است. این در حالی است که استان بوشهر پس از هرمزگان با ۶۰۰ کیلومتر مرز ساحلی با خلیج فارس، دارای بیشترین همجواری با دریاست و به همین سبب از اهمیت راهبردی و اقتصادی زیادی برخوردار است. افزون بر آن، وجود عظیم ترین منبع گازی جهان در مناطق کنگان و عسلویه، یعنی منطقه ویژه اقتصادی پارس جنوبی، بوشهر را به یکی از مستعد ترین و مهم ترین استان های جنوبی کشورمان بدل کرده است. با این وجود باید اعتراف کرد که نه تنها تاکنون مردم شریف بوشهر از خوان این نعمت ناهمتا به نحوی سزاوارانه و درخور بهره مند نبوده اند، بلکه به دلیل غلظت عملیات تکنوژنیک و فشارهای انسانی وارده بر سرزمین به جرات می توان گفت که استان بوشهر از نظر شدت ناپایداری سرزمین در ایران می تواند کاملاً سرآمد باشد.
تخریب گسترده رویشگاه های گونه های درختی بومی منطقه، به ویژه کنار و کهور در سواحل خلیج فارس، تزریق مستقیم پساب ها و پسماندهای صنعتی و شهری به خلیج فارس، ویرانی شتابان پارک ملی نایبند و پسرفت نگران کننده زی گونگی ارزشمند منطقه (تنوع زیستی)، به ویژه پرندگان کنارآبزی و سرانجام نابودی کشاورزی منطقه، تشدید آلودگی هوا، آب و خاک و برهم زدن بافت توپوگرافی سواحل از جمله آشکارترین عقوبت های گران سرمایه گذاری حدود ۱۰۰ میلیارد دلاری در بوشهر بوده است.
تصاویری که ملاحظه می کنید، مربوط به آذرماه گذشته است که نشان می دهد لودرها و ماشین آلات سنگین چگونه مشغول پاک تراشی تپه ها و هموارکردن کوه ها و انتقال خاک آنها به داخل خلیج فارس در منطقه کوه اختر هستند! آن هم در شرایطی که در جنب این منطقه (واقع در غرب عسلویه و پیش از بندر طاهری) زمین های هموار فراوانی وجود دارد. و تاسف آورتر آنکه این همه، در برابر چشمان سازمان حفاظت محیط زیست کشور و تقریباً سکوت مطلق یا انفعال کامل آنها در حال شکل گیری است چرا که رئیس سازمان در عسلویه گفته است: دیگر دوره نه گفتن به سرآمده است!

روزنامه شرق

ارسال یک پاسخ