*پاسداشت حرمت قلم*
در ابتدای نوشتارم یاد و خاطره همه شهدای عرصه خبر و رسانه بخصوص شهید محمود صارمی، مسئول دفتر خبرگزاری جمهوری اسلامی ایران در مزار شریف افغانستان را گرامی می دارم.

روزی که وارد عرصه خبرنگاری شده و متوجه شدم که این شغل جزو مشاغل سخت و زیان آور محسوب می شود، این موضوع برایم چندان قابل هضم نبود تا اینکه روزهای متوالی حضورم در این عرصه خیلی زود به من ثابت کرد که به راستی این شغل هم سخت است و هم زیان آور!

سخت از آن نظر که در این شغل هم باید منصف، صریح و سریع بود و حرمت قلم را نگه داشت و هم باید منتظر انواع و اقسام عواقب و برخوردها از سوی دوست و غیردوست بود؛ هم باید صبح و ظهر و شب ِ روزهای عادی، کار کرد و هم باید در روزهای تعطیل، آنلاین بود، هم باید دست و گردن و کمردرد ناشی از پشت رایانه نشستن های مداوم و کم خوابی و فعالیت زیاد را تحمل کرد و هم باید روح و روانت درگیر اتفاقات و اخبار تلخ و شیرین روزانه باشد، هم باید رقابت جوانمردانه کرد هم باید منتظر حسادتها و (متاسفانه) زیرابزنی های ناجوانمردانه بود …

زیان آور از این لحاظ که این شغل آسیب های جسمی و روحی هم به دنبال دارد چرا که اگر بخواهی واقعا فعال باشی و کارت را حرفه ای دنبال کنی باید بیش از سایر شغل ها برای آن وقت و توان بگذاری و اگر خانم باشی، همسر باشی و مادر هم باشی، این موضوع زیان آور تر می شود؛ هیچگاه فراموش نمی کنم روزها و شب هایی را که مجبور بوده و هستم به خاطر شغل خبرنگاری، دور از اعضای خانواده ام بگذرانم…

خبرنگاری در استان بوشهر را به لحاظ مشکلات زیادی که در این استان ثروتمند اما محروم و دارای مردمان نجیب، وجود دارد، سخت تر و پرمسئولیت تر از خیلی از استان های دیگر ایران می دانم و از این حیث معتقدم تنها کسانی باید در این عرصه حضور داشته باشند که عاشق این شغل بوده و به عشق وطن و هموطن، سختی ها و آسیب های آن را به جان بخرند و بتوانند نقشی تاثیرگذار در این حرفه ایفا کنند.

نکته مهمی که در این سالهای حضور در عرصه رسانه به آن پی برده ام و عمیقاً به آن اعتقاد دارم این است که مسئولانی که صادقانه در پی خدمت صادقانه هستند، رابطه بسیار خوبی با رسانه ها دارند و نه تنها از اطلاع رسانی شفاف فعالیتشان، فراری نیستند که از آن استقبال هم می کنند اما برعکس این موضوع نیز کاملا صادق است و وجود دارند مسئولانی که حتی خطاها و اشتباهات خود را هم متوجه برداشت اشتباه خبرنگار و رسانه می دانند و این موضوع را بهانه ای برای عدم پاسخگویی یا شرط گذاشتن برای پاسخگویی به رسانه ها ـ به عنوان پل ارتباطی آنان با مردم ـ قرار می دهند.

از سوی دیگر معتقدم با وجود بیش از صدها رسانه مکتوب و مجازی که در استان بوشهر فعالیت دارند اما آنگونه که باید نتوانسته اند به وظیفه خود در زمینه به چالش کشاندن ِ کم کاری برخی مدیران استانی و ملی ادوار مختلف نسبت به استیفای حق مردم استان از درآمدهای ملی عمل کنند؛ هرچند مشکلات در رسانه ها مطرح شده اند و در برخی زمینه ها هم کارگشا بوده است اما اینکه استان سرشار از درآمد و ثروتی همچون بوشهر که با وجود وسعت و جمعیت نسبتاً کم، هنوز در امور مهمی همچون زیرساخت های آب، برق، بهداشت، درمان، راه، کشاورزی و اشتغال، مشکلات ریشه ای و اساسی دارد نشانگر این است که اصحاب رسانه استان نتوانسته اند آنطور که می بایست، مسئولان محلی، نمایندگان مردم استان در مجلس و مسئولان ملی را وادار به توجه و انجام وظیفه در این خصوص نمایند.

به اعتقاد نگارنده، «خانه مطبوعات بوشهر» باید در زمینه فوق الذکر برنامه ریزی جامع و هدفمندی داشته باشد و پیش از آنکه در برگزاری«دوره های آموزش خبرنگاری» اقدام نماید، در خصوص «همگام و همصدا کردن همه رسانه های استان» ـ از جناح های مختلف ـ برای «توسعه استان» گام بردارد چرا که امروز با وجود شبکه های اجتماعی و فضای مجازی، شاهد پدیده ى «شهروندخبرنگار» در جامعه هستیم و در هر شهر و روستایی از استان، افرادی، عهده دار وظیفه خبررسانی هستند اما «چندصدایی رسانه ها» حتی در مواجهه با مساله مهمی همچون «توسعه» استان، یکی از عوامل عدم توسعه یافتگی این دیار است و باید بیش از پیش مورد توجه فعالان عرصه خبر و رسانه قرار گیرد.

١٧ مرداد، روز خبرنگار را به همه همکاران رسانه ای پرتلاش و فهیم خود در سراسر استان تبریک گفته و برای همه آنها آرزوی سلامتی و موفقیت دارم؛ قلمتان نویسا و مانا.

*آباد، وطنم و سعادتمند، هموطنانم*

*بتول سهراب پور*

ارسال یک پاسخ