جام نیوز از پشت پرده مذاکرات هسته‌ای در دوره اصلاحات و اصول‌گرایان از زبان وزیر خارجه اسبق آلمان گزارش داد.
وزیر خارجه اسبق آلمان در کتاب خاطرات خود نوشت: «به ایرانی‌ها گفتیم، بدون قبول توقف فعالیت های اتمی، مذاکره فایده ای ندارد. بعد خواهان بازگشت به کشورهای خود شدیم. با این سخنان، ایرانی‌ها با دست‌پاچگی شروع به تلفن زدن کردند و بالاخره در این مورد هم به توافق رسیدیم».
بنا بر این گزارش، در مصاحبه‌ای که هفته‌نامه آلمانی میدل ایست روز گذشته ۳ آگوست (۱۲ مرداد) منتشر کرد، یوشکا فیشر وزیر خارجه سابق آلمان گوشه‌ای از انفعال دولت اصلاحات در عقب نشینی از موضوع هسته ای را به تصویر کشید.
این مصاحبه که به بهانه انتشار کتاب خاطرات یوشکا فیشر تحت نام “من متقاعد نشده‌ام ” ترتیب داده شده است، وی در خصوص هماهنگی سه کشور اروپایی برای مذاکره با ایران نوشت: «در سال ۲۰۰۳ من به ضرورت یک ابتکار اروپایی پی بردم. اما نسبت به پذیرش دوستان بریتانیایی تردید داشتم. من تصور نمی کردم که بریتانیا بتواند خود را از موضع سخت واشنگتن رها کند. اما در این مورد تصور من اشتباه بود. بریتانیا و به‌ویژه جک استراو، وزیر خارجه آن زمان، بعد از فاجعه عراق تمایل نداشت وارد ماجراجویی بسیار بزرگتر و خطرناک‌تر از پیش شود».
وزیر خارجه اسبق آلمان بدون اشاره به وضع قوانین و شرایط خارج از قواعد حقوقی آژانس انرژی هسته‌ای و تحمیل آن به ایران در دوران اصلاحات افزود: «در نامه سه وزیر خارجه اروپا به دولت ایران شرایط سه کشور اروپایی برای شروع مذاکره توضیح و تعریف شد. این شرایط عبارت بودند از امضا و تصویب پروتکل الحاقی، اجرای فوری آن قبل از تصویب و مهمترین و سومین شرط، توقف ساختن تأسیساتی که برای تولید مواد رادیواکتیو مورد استفاده واقع می شوند. این خواسته‌ها به‌طور روشن به معنای تعلیق موقتی و یا دایمی فعالیت‌های اتمی ایران است».
یوشکا فیشر با اشاره به انفعال تیم ایرانی مذاکره کننده افزود: «در گفت‌وگوهای اولیه و مقدماتی ما سه وزیر خارجه کشورهای اروپایی و نماینده ایران، همواره ما تأکید می کردیم که بدون توقف فعالیت های اتمی ایران توافقی بین ما حاصل نخواهد شد. ایرانی ها حاضر به تعلیق فعالیت نبودند. گفت‌وگوهای ما به نقطه ای رسید که ما به ایرانی ها گفتیم بدون قبول توقف فعالیت های اتمی راه‌حل مناسبی حاصل نخواهد شد و ما بدون معطلی خواهان رفتن به فرودگاه و بازگشت به کشورهای خود هستیم. این گفته های ما منجر به قطع جلسه شد. ایرانی‌ها با دست‌پاچگی شروع به تلفن زدن کردند و بالاخره در این مورد هم به توافق رسیدیم».
وی در ادامه به موضع سرسخت جمهوری اسلامی بعد از انتخاب احمدی نژاد به ریاست جمهوری اشاره کرده و گفت: «من شخصاً احمدی نژاد و لاریجانی را یک بار دیگر در سپتامبر ۲۰۰۵ در نیویورک ملاقات کردم. در همان برخورد اول نسبت به آینده با ایران بدبین شدم. بعدها، روند مذاکرات بر این بدبینی من صحت گذاشت. لاریجانی دبیر وقت شورای عالی امنیت ملی به محض رسیدن و قبل از نشستن و سلام کردن شروع به صحبت کرد و برنامه اتمی ایران را با ملی کردن صنعت نفت در دهه ۵۰ مقایسه کرد. لاریجانی می‌گفت که همه قدرت‌هایی که امروز درصدد سد رشد ظرفیت هسته ای ایران هستند، همان نقشی را ایفا می کنند که دیروز بریتانیا و آمریکا علیه مصدق کودتا کردند و شاه را به قدرت برگرداندند».
فیشر ادامه داد: «لاریجانی به این مقایسه تاریخی باور داشت. در واقع این نشان می داد دولت جدید به هیچ وجه حاضر به کوتاه آمدن در مسأله اتمی نخواهد شد. زیرا هرگونه کوتاه آمدن نسبت به این “حق مسلم ” در مقابل قدرت های بیگانه را خیانتی به مردم ایران می دانست. من دریافتم اگر تصور دولت جدید واقعا این است، پس هرگز حاضر به کوتاه آمدن و سازش نخواهد شد».
وی در پایان پیشنهادی سخاوتمندانه! را که تنها از غرب برمی‌آید به ایرانی ها ارائه کرده و مدعی شد: «باید آمریکا و اروپا به ایرانیان بگویند که اگر از ساختن بمب اتم دست بردارید و نقشی مسئولانه در منطقه به عهده گیرید، در عوض آن ما آماده عادی سازی روابط‌مان با شما هستیم».
ناگفته پیداست که به‌خلاف غربی‌ها که همواره سعی دارند به همه چیز از موضع بالا بنگرند، آنها امروز در نگاه ملت ایران جز تعدادی دولت‌های حقیر نیستند، و آنچه از آنها در حافظه تاریخی ایرانیان ماندگار است، چیزی جز توطئه، کودتا، جنگ، استعمار و استثمار نخواهد بود.

ارسال یک پاسخ