صرافی ها نیز برای فرستادن ارز توسط خانواده ها به خارج کشور با محدودیت های زیادی مواجه هستند و برای برخی کشورها حتی یک دلار هم نمی فرستند مگر آن که صرافان با اشخاصی در کشورهای دیگر روابط شخصی یا تجاری از غیرصرافی داشته باشند!

در حالی که دولت اعلام کرده است نیازهای ارزی کسانی که واقعاً به ارز نیاز دارند را تأمین می کند ، دانشجویان ایرانی که در خارج کشور تحصیل می کنند(حتی با هزینه شخصی خود) با بی سابقه ترین و عجیب ترین مشکلات مواجه شده اند و در صورت ادامه وضع موجود بسیاری از آنها ناگزیر خواهند شد ترک تحصیل کنند.

به گزارش عصرایران ، این دانشجویان و خانواده های آنان با مشکل تهیه ارز در بازار آزاد مواجه هستند زیرا برخی از صرافی ها یا اساساً دلار نمی فروشند یا به قیمت هایی بسیار بالاتر از نرخ اعلامی بانک عرضه می کنند که محاسبات مالی خانواده ها را کلاً بر هم می ریزد.

دستفروشان هم که دلار را گران می دهند و مهم تر این که تهیه ارز به میزان زیاد از این افراد با ریسک بالایی همراه است زیرا در صورت جعلی بودن حتی بخشی از این دلارها ، ممکن است دانشجوی ایرانی در خارج از کشور با اتهام نقل و انتقال دلار تقلبی هم مواجه شوند!

مشکل دیگر این که به فرض تهیه ارز از بازار آزاد ، با توجه به محدودیت خروج ارز ، هیچ کسی نمی تواند بیش از ۵۰۰۰ دلار با خود ببرد  و این در حالی است که دانشجویان هر بار که از کشور خارج می شوند ماه ها از کشور دور هستند و طبیعتاً ۵۰۰۰ دلار کفاف هزینه های آنان اعم از شهریه دانشگاه ، اجازه خوابگاه یا مسکن ، ایاب و ذهاب ، خوراک ، پوشاک ، درمان و … نمی دهد ؛ حال بماند که نیازهایی مانند تهیه یک خودروی ارزان قیمت برای دوران دانشجویی!

اما برای تهیه ارز دانشجویی چه باید کرد؟
برای حل این مشکلات ، دانشجویان  از شهرهای دور و نزدیک به وزارت علوم می روند ، طرح موضوع می کنند و پرونده تشکیل می دهند. وزارت علوم سایتی به نام نشا راه اندازی کرده است تا سیستم ارزی دانشجویان را ساماندهی کند ولی مشکل اینجاست که بنا به گفته برخی دانشجویانی که این مشکل را دارند ، پس از ثبت نام اینترنتی هم نوبت دهی ارزی به بعد از اردیبهشت ۱۳۹۱ موکول می شود تا دانشجویان با گرفتن معرفی نامه به یکی از شعب ارزی بانک ملی بروند و ارز مورد نیاز خود را تهیه کنند!
این در حالی است که خود وزارت علومی ها بهتر از هر کس دیگری می دانند که دانشجویان باید در موعد مقرر در کلاس هایشان حاضر شوند و دانشگاه های خارج کشور این عذر را قبول نمی کنند که دانشجو بگوید در کشور من قرار است سال آینده ارز بدهند و نوبت من نشده است!

همچنین صرافی ها نیز برای فرستادن ارز توسط خانواده ها به خارج کشور با محدودیت های زیادی مواجه هستند و برای برخی کشورها حتی یک دلار هم نمی فرستند مگر آن که صرافان با اشخاصی در کشورهای دیگر روابط شخصی یا تجاری از غیرصرافی داشته باشند که در این صورت نیز بدون ارائه هر گونه رسیدی به خانواده ها ، وجه را از آنان می گیرند و افراد هم بناچار باید اعتماد کنند!

همچنین مثل اکثر جاهای دنیا ، ایرانیان عمدتاً از داشتن کارت های اعتباری مانند ویزاکارت هم محروم اند و نمی توانند از این طریق حساب فرزندانشان را شارژ کنند.

مجموعه این شرایط باعث شده است برخی دانشجویان ایرانی که در خارج درس می خوانند و تکمن مالی و روابط شان هم به حدی است که به اندازه کافی نقدینگی دارند ، شغلی به نام “پول پخش کنی” آن هم نه صرفاً برای درآمد زایی بلکه برای کمک به هموطنانشان برای خودشان درست کنند بدین شکل که خانواده های دانشجویان دیگر ، به خانواده این دانشجوهای پول پخش کن ، وجوهی را در ایران می دهند و پول پخش کن ها ، معادل ارزی آن را در کشور مقصد به دانشجویان می دهمی پردازند. این کار در بسیاری از کشورها ، مصداق “اشتغال بدون مجوز” یا مداخله در امور بانکی محسوب می شود و برای دانشجویانی که این کار را می کنند می تواند پیامدهای حقوقی و کیفری هم داشته باشد ولی شرایط بغرنج کنونی مسیر را به این سمت هدایت کرده است.

خلاصه آن که دانشجویان چه بخواهند ارز با نرخ مرجع بگیرند یا از بازار آزاد تهیه کنند ، با مصائبی درگیر هستند که هم هزینه تحصیل شان را افزون تر می کند و هم زمان و انرژی و اعصاب شان را بر باد می دهد! به راستی آیا فروش ارز مورد نیاز دانشجویان به آنها این قدر مشکل پیچیده و لاینحلی است که الان مدت هاست خانواده های زیادی درگیر این مساله اند؟!

ارسال یک پاسخ